Morre Francisco Brines, conciencia e sensualidade na poesía

 Licenciado en Dereito, Filosofía e Letras  Románicas e Historia. Compaxinou a súa produción poética coa súa actividade como profesor universitario. Foi lector de literatura española na Universidade de Cambridge e profesor de español na Universidade de Oxford.

O seu primeiro libro, Las brasas, apareceu en 1959 e con el gañou o Premio  Adonais. Seguidamente publicou Palabras en la oscuridad (1966) que lle mereceu o galardón co Premio Nacional da Crítica. En 1987, recibe o Premio Nacional de Literatura por El otoño de las rosas (1986), un dos seus libros máis coñecidos e populares, integrado por sesenta poemas escritos ao longo de dez anos. En 1998 recibiu o Premio  Fastenrath que outorga a Real Academia Española pola súa obra La última costa (1995), unha obra melancólica na que o poeta lembra a súa infancia, desde unha beira apartada, ante a inminencia dunha última viaxe. En 1999 recibe o Premio Nacional das Letras Españolas polo conxunto da súa obra poética. En abril de 2000 foi elixido membro da Real Academia Española da Lingua e, a partir do 19 de abril de 2001, ocupa a cadeira de brazos ‘x’ en substitución do falecido dramaturgo Antonio  Buero  Vallejo.

O poeta valenciano foi tamén investido Doutor “ Honoris Causa” no acto académico de apertura do novo curso 2001-2002 da Universidade Politécnica de Valencia. En abril do 2010, recibiu o Premio Reina Sofía de Poesía Iberoamericana que recoñece a achega literaria relevante ao patrimonio cultural común de Iberoamérica e España, realizada por un autor vivo. Na final impúxose a candidatos tan ilustres como Carlos Edmundo de  Ory, Julia  Uceda e María Vitoria  Atencia.

Brines pertence á ‘xeración dos cincuenta’, tamén chamada ‘xeración dos nenos da guerra’, na que figuran os poetas Jaime Gil de Biedma, José Ángel  Valente, Carlos Barral, Claudio Rodríguez, José Agustín  Goytisolo e os novelistas Rafael Sánchez  Ferlosio, Ana María Matute, Carmen Martín  Gaite, Luís Martín Santos, García  Hortelano e Luís  Goytisolo. En 1990 presentou en Oviedo, xunto con outros membros da devandita xeración poética, o libro Encuentro con los 50.

A poesía de  Brines caracterízase polo ton  hondamente  elegíaco dos seus versos. Os dous polos entre os que se move toda a súa poesía son, por unha banda, o colorido da súa terra natal e o lirismo aceso, e, por outro, os tons sensitivos e unha visión melancólica da beleza. O tema capital da poesía de  Brines é o paso do tempo, a decadencia de todo o vivo, a degradada condición do ser humano sometido ás súas limitacións. O escritor Jaime Siles, membro do xurado do Premio Reina Sofía, definiu ao gañador como “un gran poeta metafísico”, algunha de cuxas obras, como El otoño de las rosas (1986), constitúe “unha das cimas” da poesía española da segunda metade do século  XX.

É o fundador e presidente da Fundación Francisco  Brines, creada en 2019. O obxectivo desta institución é preservar o legado literario e artístico do poeta, así como fomentar o recoñecemento de novas voces no campo da poesía, a través dos premios anuais: o Premio Francisco  Brines, en lingua castelá, e o  Premi  l' Elca, en catalán.

En novembro de 2020, Francisco  Brines é galardoado co Premio de Literatura en lingua castelá "Miguel de Cervantes".

Tradución de: Biblioteca Cervantes